«گنبد کبود» حاوی همان مولفه‌های است که اسدی را با آن‌ها در فضای داستان‌نویسی ایران می‌شناسند. در داستان‌های این مجموعه نویسنده سعی کرده است شخصیت‌ها را در موقعیتی قرار دهد که به تدریج درون خود را آشکار کنند. منتقدان ادبیات داستانی این اثر را حاصل توصیف درونی انسان معاصر عنوان کرده‌اند. شخصیت‌های اسدی گرچه در دوران مدرن زندگی می‌کنند اما در برخی از مواقع به خوی بدوی‌شان گریز می‌زنند؛ با این‌کار نویسنده قصد دارد ارتباط عمیقی بین شخصیت‌هایش و مخاطب کتاب به وجود آورد. فضای حاکم بر داستان‌های این مجموعه می‌تواند بیانگر وضعیت و روزگار نویسنده آن نیز باشد. این داستان بیش از هر مجموعه دیگری فرصت کشف و مکاشفه عمیقی را برای نویسنده آن به وجود آورده است.
